گردشگری، سیاحت یا توریسم به طور کلی به عنوان مسافرت تفریحی در نظر گرفته می‌شود. هر چند که در سال‌های اخیر شامل هرگونه مسافرتی می‌شود که شخص به واسطه آن از

محیط کار یا زندگی خود خارج شود. به کسی که گردشگری می‌کند گردشگر، سیاح یا توریست گفته می‌شود. واژه گردشگر از زمانی پدید آمد که افراد طبقه متوسط اقدام به مسافرت کردن

نمودند. از زمانی که مردم توانایی مالی بیشتری پیدا کردند و عمرشان طولانی‌تر شد، این امر ممکن شد. اغلب گردشگرها بیش از هر چیز به اب و هوا، فرهنگ یا طبیعت مقصد خود

علاقمند هستند. ثروتمندان همیشه به مناطق دوردست سفر کرده‌اند، البته نه به صورت اتفاقی، بلکه در نهایت به یک منظور خاص. به طور مثال برای دیدن ساختمان‌های معروف و آثار

هنری، آموختن زبان‌های جدید و چشیدن غذاهای متفاوت. گردشگری سازمان‌یافته امروزه یک صنعت بسیار مهم در تمام جهان است.

تاریخچه

میدان نقش جهان در ابعادی کوچکتر، در دوره تیموریان ساخته شد. در زمان شاه عباس اول این

میدان توسعه یافت و فرم و شکل امروزین خود را یافت. برخی

از مهمترین ابنیه پیرامونی این میدان، در همین دوره ساخته شد. پس از انتقال

پایتخت ایران از اصفهان به شیراز، میدان نقش جهان اهمیت خود را به تدریج از دست داد. در دوره

قاجار، این میدان و ابنیه پیرامونی آن رو به تخریب نهاد. با آغاز

دوره پهلوی اول تمامی ابنیه اطراف میدان بطور کامل بازسازی شدند. کار مرمت

و بازسازی این ابنیه تا امروز بطور مداوم ادامه دارد.ميدان نقش جهان در زمان صفويان در جايی بنا

شده است که پيش از آن باغ بزرگی بنام باغ نقش جهان در آن

مکان بوده است. درازای ميدان نقش جهان بيش از 500 متر، پهنای آن 165 متر

و مساحت آن نزديک به 85 هزار مترمربع است. در زمان شاه عباس اول و جانشينان وی اين ميدان

محل بازی چوگان، رژه قشون و برگزاری آئين ها و جشن ها

و نمايش های گوناگون بوده است. دو دروازه سنگی چوگان که هنوز در شمال و

جنوب اين ميدان بر جای مانده، يادگار آن دوران است. در گرداگرد اين ميدان بناهای باشکوه و

زيبايی چون مسجد شيخ لطف الله، مسجد جامع عباسی کاخ

عالی قاپو و سر در قيصريه ساخته شده که هر يک از آنها نمونه ای درخشان از

معماری دوران صفويان است. این میدان و دیگر آثار تاریخی اطراف آن شامل مسجد امام ( مسجد

جامع عباسی ) ، کاخ عالی قاپو ، مسجد شیخ لطف الله و

سر در بازار قیصریه ، اثر فکر خلاق و دستان هنرمند معماران ورزیده ایرانی بویژه

شیخ بهائی ، استاد علی اکبر اصفهانی ، و استاد محمد رضا اصفهانی است .

پیش از ساخته شدن ابنیه فعلی در دوره شاه عباس اول، میدان کوشک محل اعدام محکومان به

اعدام و برگزاری برخی از مراسم رسمی همچون جشن نوروز

بوده‌است. منابع گوناگون، بنای به شکل فعلی را در دوره سلطنت شاه عباس

اول و به سال ۱۰۱۱ قمری دانسته‌اند. با این حال، از ابتدای سلطنت شاه عباس، سطح میدان در

اندازه بسیار بزرگتر از میدان کوشک سابق تسطیح شده و

ارها مراسم چراغانی و آتشبازی در آن برپا شده‌است. احتمال دارد که بنای این

میدان از روی نقشهٔ میدان حسن پادشاه در تبریز برداشت شده باشد. استاد محمدرضا و استاد

علی‌اکبر اصفهانی، نام دو تن از معمارانی است که میدان را

طرح ریزی نموده و آن را به شکل فعلی بنا نهاده‌اند. نام این دو معمار بر سردر

مسجد جامع عباسی و محراب مسجد شیخ‌لطف‌الله به چشم می‌خورد.

در طول دوران ساخت میدان و پس از آن در سراسر دوران صفویه، میدان زنده و فعال بوده، لیکن در

دوران شاه سلیمان و شاه سلطان حسین، به تدریج از

رسیدگی به میدان خودداری شده‌است. در ایم سلطنت شاه سلطان حسین،

جوی‌های آب به تدریج راکد شده و آخرین درختان باقیمانده از درختانی که شاه عباس به دست

خود کاشته بود، خشکیده‌اند. در دوره قاجار، این میدان نیز مانند

سایر بناهای تاریخی اصفهان مورد بی مهری قرار گرفت. بخش‌هایی از

عمارت نقاره خانه در طول دوران آشفتگی ایران از حمله افغانان تا استقرار حکومت قاجارها، تخریب

گردید. در دوره حکمفرمایی برخی حکام محلی مانند

شاهزاده ظل السلطان و شاهزاده صارم الدوله مجموعه میدان نقش جهان تا مرز

تخریب نیز پیش رفت. در پایان دوران قاجار، بخش عمده‌ای از حجره‌ها تخریب شده بود، کاشیکاری

گنبدها شکسته بود و میدان از همه لحاظ نیاز به مرمت

داشت.

ميدان نقش جهان اصفهان يكی از مكانهای ارزشمند فرهنگی كشور است. قبل از اين كه اصفهان به پايتختی صفويه برگزيده شود در محل اين ميدان باغ وسيعی به نام نقش جهان وجود داشته است

در دوره شاه عباس اول آن باغ را تا حدود مرزی آن، وسعت دادند و در اطراف آن بناهای مشهوری بوجود آمد. طول ميدان 500 متر و عرضش 140 متر و تقريباً 70 هزار مترمربع وسعت

دارد. در قرن يازدهم هجری اين ميدان يكی از بزرگ ترين ميدان های جهان بوده است. در دوره شاه عباس اول محل بازی چوگان بوده است و دو دروازه سنگی چوگان هنوز هم وجود دارد .

طراحی

و ساخت بناهای مشهور اطراف آن به نحوی است كه اضلاع شمالی و باختری به امور دنیوی و دو ضلع خاوری و جنوبی به امور معنوی اختصاص داده شده است. مسجد امام در جنوب، مسجد

شيخ‌

لطف‌الله درخاور، عمارت عالی ‌قاپو در باختر و قيصريه و بازار در شمال آن واقع شده اند. جهت ميدان با چند درجه انحراف شمالی - جنوبی است، كه يكی از شاه كارهای معماری است و باعث

شده

است كه مسجد امام به سوی قبله منحرف شود